پوره گوجه فرنگی و رب گوجه فرنگی در اغلب سوپر مارکتهای بزرگ به آسانی در دسترس عموم هستند، گرچه افرادی که گلخانه دارند می‌توانند این محصولات را در خانه هم تولید یا فریز کنند.
هردوی این محصولات از گوجه فرنگی بدون هیچ افزودنی گرفته می‌شوند ولی تفاوت و پراکندگی در روش‌های پخت منجر به ایجاد دو محصول کاملا متفاوت شده است. برای گرفتن بهترین نتیجه باید محصول مختص آن دستورغذایی را در صورت امکان تهیه و مصرف کنید.
تفاوت‌های پوره گوجه فرنگی با رب گوجه فرنگی
رب گوجه‌فرنگی از طریق پخت آرام گوجه فرنگی‌ها به مدت چند ساعت و آهسته جوشیدن آن‌ها تا تبدیل شدن به ربی غلیظ به دست می‌آید. رب گوجه‌فرنگی طعمی شیرین و قوی مشابه گوجه‌فرنگی خشک‌شده دارد.
پوره گوجه فرنگی با پختن کوتاه گوجه فرنگی‌ها به منظور نرم کردن آن‌ها پیش از فرآوری تهیه می‌شود. پوره گوجه فرنگی طعمی ملایم از گوجه‌فرنگی تازه و غلظت کمی دارد.
موارد استفاده
از رب گوجه فرنگی در مقادیر کم برای بالا بردن غلظت سس‌ها و یا طعم‌دار کردن سوپ‌ها و خورش‌ها استفاده می‌شود.
پوره گوجه فرنگی پایه سس سالسا، مارینارا و سس پیتزا را تشکیل می‌دهد. طعم ملایم آن با دیگر سس‌ها و ادویه‌ها به خوبی هماهنگ و جفت و جور می‌شود.
جایگزین‌ها
رب گوجه‌فرنگی را با مخلوط کردن با آب جایگزین پوره گوجه فرنگی کنید. یک قاشق غذاخوری رب گوجه فرنگی را با یک فنجان آب یا آب گوجه‌فرنگی مخلوط کنید.
پوره گوجه فرنگی را به دلیل غلظت پایین آن نمی‌توان جایگزین رب گوجه فرنگی کرد. کچاپ می‌تواند جایگزین قابل قبولی برای رب گوجه‌فرنگی باشد گرچه طعم غنی گوجه‌فرنگی را نداشته و شکر افزودنی هم دارد.
ملاحظات مهم
در بسیاری از دستورهای پخت غذا، به دلیل طعم غلیظ رب گوجه‌فرنگی تنها ۱ یا ۲ قاشق غذاخوری از آن کفایت می‌کند و باقی قوطی بدون استفاده باقی می‌ماند.
برای نگهداری مابقی رب گوجه فرنگی می‌توانید رب را داخل کیسه‌های کوچک مخصوص فریزر و یا ظرف‌های پلاستیکی ریخته و تا شش ماه در فریزر نگاه دارید. ۳ تا ۵ سانتی‌متر بالای ظرف را برای انبساط خالی بگذارید.
پوره گوجه فرنگی اضافی را هم می‌توانید به همین روش در فریزر نگهداری کنید.